28 de febrero de 2013

eu son namoradiza como unha vaca

O amor son as alturas das montañas. Ese amor das nenas pólos nenos aínda me enche, aínda me ata. Eu son namoradiza como unha vaca. E corro escapando, porque non quero ferirme, porque teño medo.
E ese medo gústame decilo, pronuncialo, confesalo. Penso que nos meus medos poden refuxiarse moitos medos dos demais, de tódalas persoas. Que todos somos bastante parecidos no fondo. E berrar nos poemas é unha forma de estalar contra vós, contra as caras dos outros, rompéndoas, e quizais aliviándolas. Correr sen parar ata ser libres. Buscar libertade nos pequenos motivos da vida. Suicidarse un día calqueira a calqueira hora para despois renacer con orgullo. Hai en min moito orgullo, moita arrogancia, moita forza agochada.
Hai en min desexos de romper todo.
Encántame romper vasos, como me encanta cando a xente corre nas películas.

vacas corriente abajo, la montaña >>
«Voy a proclamar las hazañas de Indra, las primeras del dios portador del rayo: mató al dragón, atravesó las aguas, las laderas de las montañas reventó. Mató al dragón que a la montaña se aferraba. Tvastar había forjado para él el sonoro rayo. Como vacas mugientes, corriendo en dirección al mar, descendieron las aguas.»
Rigveda. Himno a Indra (I, 32) © trad. Julia Mendoza